Blast from the past—-Lesson Plan Writing 101: A.K.A. Buhay Guro

Blast from the past—-Lesson Plan Writing 101: A.K.A. Buhay Guro

March 18th, 2009

(Para ito sa mga sir at ma'am na nag-puyat, nag-hirap, humit-hit ng kape gabi-gabi at nag-alay ng buhay na manok sa mga anito para lang matapos ang Lesson Plan, Class Record, TOS, Periodical Exams at iba pang sangkap para hinde igisa sa Principal’s office bilang kinabukasan na ang deadline ng requirements ng pagiging guro… Saludo ako sa inyo!)

Lesson # 1: “Mga kapalpakan sa job-hunt matapos lumaya sa Unibersidad”

Hinde pa man kami sumasampa sa stage, para mang-harbat ng Diploma sa pinaka-aasam na Graduation, eh nag-e-edit na ‘ko ng Resume para isaboy na tila Confetti sa mga prospect kong kumpanya. Tila kasi may “unwritten rule” (O.k. fine! Written Rule na sya ngayon!) sa bahay na pagka-graduate mo eh “you’re on your own” ka na. Wala nang baon, ganansya, etc. Unti-unting dumidilim ang kinabukasan ko habang papalapit ang Graduation, bilang di lingid sa'kin na walang pera sa Bayolohiya (kung alam ko lang edi sana “welding” na lang ang kinuha kong kurso, baka mas kumikitang kabuhayan pa ang pagta-talyer at pagku-kumpuni ng mga sirang gulong kesa sa tinapos kong kurso =)). Pero huli na para mag-sisi. Ngayon pa’t naisurvive ko nang mga lakas maka-amats na Subjects namin.

Nung una, gusto ko sanang suyurin ang Maynila (Wow! Lakas maka-promdi! =)) para mag-hanap ng makaka-buhay na trabaho. Pero dahil vovo ‘ko sa direksyon, eh sinuyod ko munang mga industriyang pedeng pag-tyagaan dito sa Malolos. Ang daming Graduates kumpara sa available na trabaho kaya sagad sa buto ang kumpetisyon. Hinde pedeng a-anga-anga sa pag-aapply. Sinabi nang hinde pedeng a-anga-anga sa pag-a-apply Eh! OK fine! A-anga-anga 'ko nu'n sa pag-a-apply bilang napag-palit-palit ko yung address nung mga iniwan kong resume sa guard ng mga prospect kong private Schools. Gulong-gulo na siguro yung HR ng “Holy Spirit School” kung bakit sa “ICSB (Immaculate Concepcion School for Boys)” naka-address yung cover letter kong pinasa sa kanila. Ramdam kong ka-engotan ko sa buhay. Hinde. Hinde ako engot. Sinabotahe lang ako ng tadahana. Alam kasi nyang may lugar na mas akma para sa'kin. =)

Ang Chalk o Tisa (sa Tagalog) ay ginagamit na panulat sa pisara.
Nabuo mula sa bahagi ng apog..…
pero hinde ito tungkol sa
talambuhay ng
pobreng
Chalk.

Prelimenary Interview, Teaching Demo, Final Interview and assessment — ito yung mga karaniwang ipinagro-rosaryong maipasa ng mga gustong maging Guro. Hinde biro ang mag-apply. Bukod sa April nu'n (fresh from Graduation) at ramdam mong hampas ng tirik na araw habang namumud-mod ng resume sa mga private schools, eh alam mo rin na hinde nadadaan sa matamis na ngiti at kindat ang pakikipag-niig sa mag-iinterview sa'yong Principal oh sinumang HR ng School na ninanais mong pag-trabahuhan.

Ito na ata ang batas ng buhay pagka-tapos ng graduation; Ang magka-trabaho. Buti na lang matagumpay yung pagsasakripisyo namin nung biyernes sa pag-a-apply dun sa private school na isang ubo lang mula sa amin. Mukhang sa Lunes ko na malalaman kung le-Level Two na ba 'ko sa pag-tambay sa bahay.

May 28, 2006 ———-Halos isang buwan na nung magsuot kami ng toga. Wala parin akong pangarap sa buhay. Bukas demo ko na. ‘Di ko nga alam kung nangangain ba ng eengot-engot na fresh-grad yung mga gagawan ko ng teaching demo tungkol sa “Teorya ng Ebolusyon” bukas. Sana hinde ako ipag-kanulo ng memorya ko at umani ng kapalpakan sa harap ng madla na tipong handang mag-itsa ng itlog at kamatis sa oras na mabugnot sa ide-demo ko.

Mukha namang mabait yung ingleserang Principal na nakausap ko kanina. Bahala na! Astig naman sa kulay ang Visuals ko eh! Dadaanin ko na lang ang lahat sa malupet na charisma at pamatay na pagkaka-oil pastel ko kina Eba’t Adan na matingkad na dahon lang ng kawayan ang tapis. =)) Okey na ‘to kesa naman tubuan ng malulusog na amag yung utak ko kakatitig sa kisame habang lume-level one sa pagiging tambay sa bahay.

May 31,2006———- (Ang makabag-bag dam-daming araw ng Teaching Demo). Mababait naman pala sila. Kasama ko pa yung kakalase ko nung High School…si Jossette. Instant reunion after 8 years. Akalain mong sa isang Teachers’ Seminar kami ulet magkakadaupang palad eh kami nga yung mga promotor ng kaguluhan sa klase nung first year. Pati yung mga dating teachers nila mukhang mababait rin. Mas smooth pa sa balat ko yung meet and greet namin. Ang sarap pa makikain sa bahay ng may bahay kahit wala akong dalang baon nung first day (dahil mas inuna kong i-memorize sa tapat ng salamin yung mga linya ko sa Demo kesa mag-tabi ng baon sa bag).

Mukhang ayos na rin tong 1st work experience ko kahit sampung Subjects ata ang ibinigay sakin ni ma’am kahapon. Bakas siguro sa pagmu-mukha ko ang pagiging “Workaholic”? Kailangan daw sa lunes mag-pasa na ng LESSON PLAN. Teka! May nakalimutan akong itanong sa kanila….pa’nu pala gumawa ng Lesson Plan??????!!!!

Kwento ito ng mga taong gumamit ng Chalk. Mga taong may kanya-kanyang
kalikaw ng bituka na pinagtagpo-tagpo
ng isang sagradong propesyon…
(insert “lead me Lord” soundtrack here)

March 30, 2007———- 'Di pala ganun kabait yung ingleserang principal na nakausap ko dati at 'di rin pala ko pinanganak para magturo. Kung nakakamatay lang ang maling akala, siguro matagal na ’kong pinagtulusan ng kandila. Pero kung uulitin ko sa simula, gusto ko’ng gan’un parin ang mangyari. Wala akong pinagsisisihan. Bukas, kailangan ko ng mamaalam…..sa mga Anghel kong estyudyante na nagpagaan ng mga gawain ko bilang guro, at sa mga tiyanak nilang kaklase na sumira ng mga pangarap ko sa buhay!!!! Sa mga katrabaho ko na may kanya-kanya ring isyung dala-dala, at sa mga kaibigan ko na natagpuan sa “pabrika” na ‘to na lugar rin ng mga nabuo at naiwang ala-ala.

Kwento ito ng lolo mo, ng lola mo, ng amo ng lolo’t lola mo, ni Premonie, ni keana,
ni Fuji, ni Pa-tree-cia, at ng mga taong nagsi-ganap sa pelikula ng buhay naten.
Kwentong binuo ng mahiwagang note: “Pls. see me”….kwentong hinde pedeng isulat sa pisara. Kwentong atin-atin na lang.

DITO NAGSIMULA ANG LAHAT:

“You may join your newly hired co-Teachers.” (a.k.a. tanggap ka na!)

Matapos ang sandamak-mak na interview at teaching demonstrations (na wala naman ako ni-ga-buning ka-alam-alam bilang di naman nga Education yung course namin) eh natagpuan ko rin yung School na magku-kupkop at magli-ligtas sa'kin sa pagiging Tambay.

Nung napadpad ako sa private school na yun, dun ko naunawaan ang Politika sa trabaho at ang tunay na kahulugan ng pakikisama. Maraming nangyari. Sobrang dami na parang isang buong dekada na ng buhay mo ang lumipas pag natapos mo ang isang buong school year. Dun ko natagpuan ang mga taong naging dahilan kung bakit March 2007 at hinde july 2006 ko naipasa ang resignation letter ko. Dahilan kung bakit nakapagtiis ako ng isang buong taon.

Teaching Demo (Teorya ng Ebolusyon):

Matapos ang gisahan portion ng one-on-one interview sa ingleserang principal, pinabalik ako ng lunes para i-sahog ulet sa mantika ng gisahan Part 2; Para mag Demo-Teaching: Ang batayan ng pagiging isang tunay na guro at basehan kung malalasap ko na'ng tamis ng unang sweldo o magiging tambay ba 'ko habambuhay.

Nag-sunog ako ng kilay ng sabado at lingo para paghandaan ang “Fight of the Century”…. Ang Demo! Nakatulong naman ang pag babasa ko tungkol sa “mga kahayupan” ng Zoology class namin at pagiging “makadiyos” ko para maintindihan kung sa’n nga ba talaga nanggaling ang tao (kung may naintindihan man nga talaga ako!). ‘Dun ko narin nalaman na may iba pa palang anak sina Adan at Eba. Sina Abel at Cain lang kasi lagi ang bida sa mga palabas tuwing mahal na araw eh.

At dumating ang lunes. Araw ng Demo! “TING!”… Para kong nakarinig ng bell sa boxing. Naghuhumiyaw ng FIGHT! ang umagang yun. Napadpad ako sa skul na naka-gel, slacks, polo, may bit-bit na makukulay na visuals, kagalang-galang… at tipong magbebenta ng Encyclopedia at mag-aahente ng Life Insurance sa sobrang pormal ng datingan! Pag pasok ko sa room, puno ang kuwarto…hinde ng mga styudyante, kundi ng mga taong magiging co-teachers ko (kundi ako magkakalat at papalpak sa pag alala sa mga linyang menemorize ko pa sa harap ng salamin).

Napalunok ako ng laway. Parang may mali? ‘Di ba dapat sa mga styudyante ako magde-Demo? Bakit Teachers ang naglipana sa kwarto?…BOBO JEFF! (sabi ng isip ko) bakasyon nga pala! Sa isang buwan pa ang pasukan! Parang may recording sa utak ko na paulit-ulet umeecho ng “SA MGA TEACHERS KA MAGDE-DEMO”, sa ibat-ibang tono at sa ibat-ibang tiyempo with matching horror background! At di ko alam kung cooperative sila. Nagsimula ng mag marathon ang Atria at Ventricles ng puso ko sa pagbomba ng dugo. Tipong may mga dagang biglang nagre-wrestling doon.

Pag punta ko sa harap nila para simulang idikit ang visuals sa black board, parang nai-imagine ko na may mga pulis, nilalagyan ng ‘police line’ ang paligid, tila nagiging shooting ng SOCO ang classroom, at nai-imagine ko na nagiging isang malagim na Crime Scene ang lugar! Parang gusto ko nang humiga sa sahig at markahan ng chalk ang posisyon ko para tipong ako yung biktima!

Timer starts now! At nagsimula na’kong mag-Demo. Plantsado ang ingles. Pinilit kong gumawa ng isang astig na first impression. Okey na sana ang lahat kundi lang nagkabali-baligtad ang pagdidikit ko kina Eba’t Adan sa black board at kundi lang din masaganang water falls ang pawis ko kahit malamig ang lugar. Parang ‘pag nagkakatapat kasi ang mga mata namin ng mga Teachers na audience ko e nagsho-“short circuit” yung tinginan namin. Mahihiya ang Meralco sa lakas ng “Sparks”! Tipong sinasabi ng mga mata nila na kumain nalang ako ng buhay na manok, tumuntong sa teacher’s table at magtic-tac, lumunok ng espada o ng pat-pat na may apoy para mas entertaining.

Para kong tinutunaw na ice-cream lalo na nung “Question and Answer” portion na. kung pede lang i-resurrect si Ernie Baron nung araw na yon o buhayin si Charles Darwin para mahingan ng tulolng tungkol sa Theory nya edi sana mas napadali ang lahat! Pero natapos ng maayos ang lahat….. natirhan pa ko ng dignidad at ng konting kahihiyan sa buhay. Matapos ang boxing sa demo e pinayagan na kong sumama sa seminar at makihalubilo sa mga bagong recruit ding teachers. ….Tanggap na 'ko! Parang may nahawing madidilim na ulap, nakalas nang pagku-kurdon ng mga pulis at natapos na ang shooting ng SOCO!

First Day of Class: “Meet the Teachers!”

Nung nagsimula na ang klase, dun na rin nagsimula ang pakiki-baka namin ng mga kasama kong mandirigmang guro. Nung nag-pakita na ang mga styudyante at nakakarinig na kami ng Lyre Band para sa Flag Ceremony, saka lang nag sink-in sa diwa ko at ng mga kasama kong bagong recruit din, na totoo nga ang lahat. Nandu'n talaga kami sa lugar. Nakasuot ng uniform at I.D. ng Teacher at kailangan nang pumasok sa kanya-kanyang kuwarto para ituro ang kanya-kanyang Subjects na na-assign samin.

Walang lumipas na araw na di ako pagod. Inaalmusal ko ang Noli Metangere, minemeryenda and Phil. History and Gov. at may Asian History and Culture pa na pang side-dish. Syet! nabusog at napurga 'ko sa mga letra ng libro at sa pagsa-sagot ng mga seat works at activities sa likod ng bawat lessons na di ko naman malaman kung bakit kehaba-haba lage ng mga tanong! Naisip ko tuloy na apaka ironic ng kinuha kong trabaho. Yung mga inaaral at sinasagutan kong libro ngayon eh yung kaparehong libro na naluluma at dino-drowingan ko lang ng “Dragon Ball Z” nung estyudyante pa 'ko. Pero ganu'n ata talaga 'pag First Job. Yun yung gusto mong gawin na akala mong “Calling” mo pero pag nandun ka na, bigla mo na lang maitatanong sa sarili mong, “Anak ng chalk! Ano ba kasi tong pinasok ko?!”

Kundi aklat o class record, mga katropa mong guro ang kautuan mo sa buhay. ‘di ko alam pero kusang nag kahati-hati sa kanya-kanyang grupo ang Faculty. At isinilang ang isang makabagong uri ng Dictionary para bigyang kahulugan ang mga bagay-bagay na du'n lang nage-exist sa skwelahan na 'yun. Para kaming pumasok sa isang maliit at sarili naming mundo na may ibang patakaran, palakad, mga gawain at ibang buhay. Nakaka-autistic ang pag-pasok sa gate ng skul na’yon….pero masaya! Isang kakaibang experience!

Definition of Terms (Para maka-relate yung mga school outsiders =)):

Bilang may sarili nga kaming mundo pag-pasok sa Secret Portal ng School, eh nagkaroon na rin kami ng mga sari-sarili naming bansag sa mga bagay-bagay na dun lang nag-e-exist sa dimesyon ng skwelahan na yun.

Tipong pag-kababa ko sa tricycle araw-araw na pumapasok ako sa gate ng School na yun, tila naririnig ko yung 'babaylan’ sa Shaider na nagsa-sabing “Time Space Warp, Ngayon din!” Tapos, slow-mo na mabubuksan yung school gate, dadaan ako sa mala-black hole na lagusan at matatagpuan ko na lang ang sarili ko na may hawak nang chalk. Naka-harap sa apat-na-pung batang sabik (kundi man sa pag-alam kung anong oras ba ang break eh) sa pag-alam ng mga bagong karunungan sa mundo. Tapos mag-iingay silang sabay-sabay. Na'san na ba kasi yung 'Laser Gun at Laser Sword’ ko? =))

Fac. U.—— Nang maramdaman namin ng mga kasamahan kong baguhan at mga balugang Teachers na nasisiil na minsan ang mga karapatan namin at ideolohiya dahil sa mga mapang aping sistema at di makatarungang alituntunin ng Management, isinilang ang isang tahimik na mga rebelde. Sa mga paminsan-minsang kumpulan sa Faculty at mga pagni-niig ng mga kuru-kuro, napag-tanto namin na pare-pareho pala kami ng ini-isip. Nakita ko sa mga kasamahan kong bagong recruit ang pagka-aligaga at pagka-praning sa dami ng tambak na trabaho na dinadanas ko rin. Nakakita kami ng kakampi sa bawat isa. Sa mga oras ng kagipitan, lalo na sa mga sabunan contest sa loob ng Principal’s office o pag nasasabugan yung isa sa'min pag di nakapag pasa ng lesson plan. Naisilang ang isang Unyon! Ang Fac. U…..Faculty Union!!! =))

Pabrika—- Nung na-expose na kami sa mga gawaing pam-paaralan, naisip namin kung ga’no ka overworked at underpaid ang pinasok naming buhay. Tuwing may school activity, kami-kami rin ang aligaga sa pagaayos ng mga cut-outs para idikit sa stage, invitations ng J.S. Prom, signage sa kanya-kanyang bulletin boards ng kwarto, ….pagrere-pack ng produkto, pagkakahon ng bote, paglalagay sa truck ng mga kargamentos…hahaha, parang tipong naging pabrika ang skwelahan!

Pero hinde namin mina-maliit ang buhay sa Paaralan. Sagrado ang pinagta-trabahuhan at ang Propesyong pinili namin. Walang pag-tatalo dun. Pero dahil na rin siguro halos karamihan samin eh Fresh Graduate ng Non-Educ courses at sa hitik na work load sa skwelahan kaya pilit naming hinanapan ng katatawanan ang mga kasawiang dinadanas namin sa pabrika este skul nung araw. Kaya tinatawanan na lang namin tuwing nagkikita-kita kami.

The Core Group— Ito ang samahan ng mga gurong pundasyon na ng paaralan. Mga tipong kasama sa pagpapasinaya at ilan sa mga nalalabing nakasaksi ng ribbon-cutting nung unang maitatag ang skul na yun na parang prof namin nung College na sabi nga ng kaibigan ko e mga “Super intelligent to the highest level of infinity!”. Mga boss ng skwelahan. Mga iba ang arrive pag napapadpad sa faculty at tipong nakakahawi ng harang sa hallway pag sila na ang nalalakad (parang si Moises ng hatiin ang Red Sea! =)). Naggi-give way ang sino mang nasa daraanan ng mga nakaka-taas. Mga nilalang na nagkukuta sa principal’s office. Mga mukha na laging nasa unahan ng Year Book. Mga oposisyon ng Fac. U.

Vetz ——— Mga batikan at beterana na sa skwelahan. Yung mga teachers na tipong kahit nakapikit o natutulog e kabisado nang ilalagay na objective sa lesson plan. Nakakapag-check ng quizzes at periodical tests kahit nasa banyo, at napapasigaw ng “Class Quiet!!!” pag ginugulat. Mga endangered species ng pabrika. Mga tunay na Dedikadong Guro. Mas nakasundo namin ang mga vets kesa sa core group. Ok naman sila basta wag mo lang gagambalain habang nagcocompute ng grades at wag mong babatiin pag lumabas sila sa “War Zone” (sa room ng advisory class nila) na konsumido, nakakahiwa ang tingin at tipong bad trip sa kinahinat-nan ng huling period nila. Sila yung mga uri ng guro na pinanganak talaga para mag-turo. Taas ang kamay namin sa kanila. kumbaga industriya ng Call Center, sila yung mga beteranong empleyado na dapat naming i-Y-Jack at pakinggan para mas matuto kami.

Lolomis—— Ang nilalang na extension ng “super intelligence to the highest level of infinity” ng Core Group. Ang mortal ng kaaway ng Fac. U. (kaaway ata ng lahat). Ang taong eksperto daw sa Trigonomety, Physics , Algebra, Psychology, Family Planning, Basket Ball, Carpentry at iba pang anik-anik sa buhay! Tipong pag kausap mo eh parang nakasuot ng placard na may nakasulat na …“ ako lang ang Magaling at ako lang ang Bida!!!” Ang mahusay na Chef na laging may nilulutong teacher pag pumupunta sa principal’s office para i-whistle blow ang mga kapal-pakan na nagawa ng mga bagong guro. Pumipitik-pitik pa ang mata habang nag-e-explain.

Hinde ko sigurado kung dahil ba sa “Age Gap” oh kontrabida lang talaga yung role na ginampanan nya sa buhay naming new hires kaya laging aloof siya samin at kami sa kanya. Tipong naaninag pa lang namin syang parating may nagbababala nang “Oh, andyan na si Lolomiz. Wag kayong maingay, baka maisumbong na naman tayo sa office!” Ganun ka-talamak ang politika sa past life namin. Buhay Guro, Simple pero may thrill. =))

The Zombie— Ang inang bayan ng maliit na mundo ng paaralan namin na sobra kung mag buga ng apoy pag wala kang lesson plan, o late kang dumating, Oh may kapalpakan ang magagaling mong styudyante sa time ng subject mo! Ang pinuno ng Core Group! Ang ingleserang Principal. Ang kauna-unahang kong boss. Ang mahilig mag-insert ng note na: “Pls. See Me!” sa lesson plans ng mga teachers para papuntahin sa office nya para sa isang nakakangilong session ng homily. Pag labas ng pobreng Teacher, siguradong labhang Tide! Pinalo-palo sa batya, Nasabon, naikula at naisampay!

Nais ko lang linawin na hinde kami ang nag-bansag sa kanya nyan. Napaka-walang galang at lapastangan nun, kung sino man sya =)). Pag-salta namin sa School, ganyan nang tawag sa kanya ng mga estyudyante at ilang gurong nakalasap ng bagsik nya. Oo, unfair siguro para sa kanya na maikumpara sa mga kalaban sa “Walking Dead” pero hinde ka naman mababansagan ng ganun kung nagpakita ka ng karespe-respetong palakad sa mga nasasakupan mo. Sa hamak na opinyon ko eh mas nadaan sa pananakot yung pamumuno nya. Mabait naman s'ya (nung una =)), pero wala lang siguro talagang nakapag-lakas loob na mag-payo sa kanya na mas mabuting umukit sa isipan eh respeto higit sa takot, di ba? (Lalim ng hugot! =))

Lunch Time (Happy Hours):

Sa pabrika, di naman ganun ka-toxic ang buhay. Kahit papa'no may time rin for recreation. Parang lunch break nalang ata araw araw ang hinihintay ko. Magkakaiba kami ng schedule at period pero pag lunch time parang sinasadya na saktong nandun lahat ng Fac. U. members. Ang buraot na si sir Buddy na tipong wala pang nakalatag na pagkain e may hawak ng tinidor at nangungulimbat na ng ulam sa kapit bahay!

Inampon ako nina Teacher Tin at sir Teddy. Sila ang mga magigiting kong kasalo 'pag Lunch. At mga matityagang kasamang umuubos sa baon kong kundi Corned Beef e walang kamatayang tortang Corned Beef. Lahat na ata ng menu ng corned beef e nailuto na ni tatay (di pa sya nagdi-dialysis nun). Mga tipong ginisang corned beef, corned beef na with and with out patatas, corned beef na may repolyo, at ang malupet, na muntik nang itaob ni sir ted yung desk nung makita’y baon ko, Corned beef na fresh from the can (minsan di na nagawang tanggalin sa lata, parang camping lang =)). sumakit ata’y mga t’yan namin nun. Nung una nang teterorize pa kami ng ulam nila Ikeda sa first year kasi sa covered court pa kami kumakain. Later on, narealized naming masarap kasalo ang mga estyudyante…kasi mas masasarap ang baon nila! Para kaming mga bullies na nang aagaw ng baon ng mga bugbuging estyudyante (Hinde! Hehe, tumatabi sila samin at kusa nilang binibigay lalo na pag malapit na ang exams).

Pinagdi-dikit dikit namin yung mga desks namin. Hinahawi ang mga libro, calculator, class records at exam papers na isang buwan nang di nachecheckan. Nilalatag ang mga kanya-kayang baon. Ang dalawang hiwang spam na baon ni teacher Nedz na dadalawang piraso na lang nga eh buburautin pa ni sir Buddy. =)) Ganun ka-simple ang buhay namin dati. Sarap na sarap sa mga biko at arsi na handa ng mga may ari ng school tuwing may okasyon. Sa apaka-anghang na saw-sawan ni teacher Josette. Sarap na sarap sa mga luto ni Teacher Tin na nginangasab ko kahit na-nguya na pala nya bilang naghalo-halo na sa mga salo-salo naming plato. Syet! hahahaha.

Yung mga naka-haing tinapay na nilalantakan namin sa Faculty pero nung naaninag naming parating si ma'am eh nakuhang ibulsa ni Teacher Tin yung kinagatang pandesal at ang malupit eh inilabas nya ulet sa pundya at habang may mga himul-mol pa eh tinapos nguyain nung nakitang dumeretcho si ma'am sa taas (may ref sa bulsa? =)). Sarap balik-balikan. Ang simple lang ng buhay nu'n. Buhay guro.

Fac. U. Hall of Famers:

Teacher Nedz—– Ang top notcher sa Fac. U. Hall of Fame dahil sa kanyang mga pinagagawa na may malaking Historical significance na di namin makakalimutan sa tanang buhay namin sa pabrika.

Nandyang nag padala ng ipis, daga, at lamok sa mga estyudyante nyang Grade 3 bilang home work. At ang malupet dun kailangan daw BUHAY! Naeskandalo ang buong paaralan. Pa'no nga naman makakapag dala ang bata ng buhay na lamok?!!!! Kakaibiganin ba muna sila ng estyudyante para kusang sumama sa skul? =)) Dahil sa kontrobersyal na assignment na'to, napasugod pabalik sa skul si ma'am na naka-rollers at tipong nabitin sa pagma-manecure bilang siya ata yung pinanghuhuli ng buhay na lamok ng apo nya na estyudyante rin ni Teacher Nedz. Kulang na lang, i-pang linis ni ma'am ng maruming pisara si Teacher Nedz sa galit. =))

Nandyang nag-request magpa-blue tooth ng picture sa co-teacher namin para sa tatay nya. (low tech pa ang mundo nun at Nokia pa ang domineering brand ng Cell Phone). Sir Lester: “'cher Nedz, ba’t parang di ko naman masagap yung blue tooth ng cell phone mo. kanino ko ba ipapasa?”. Teacher Nedz: “Eh, Sa tatay ko.”. Sir Lester: “Huh? eh nasan ba yung tatay mo?”. Teacher Nedz: “Nasa kapitolyo. Iniintay nya kasi yung picture sa blue tooth.” Sir Lester (speechless, bilang gusto atang gawing satellite powered ni teacher Nedz yung N 3250 ni sir Lester sa pagbu-blue tooth ng file na isang milyong metro ang layo mula sa kanya. =))

Pero mahal namin si teacher Nedz. Kahit kung anu anong kapalpakan at pasabog ang pinagagawa nya sa pabrika, sya yung pinaka di namin makakalimutan sa grupo. Ibang klase kasi yung mga bloopers nya eh. Parang di normal?! =))

Naka-tatak pa sa diwa namin kung pa'no sya tinupok ng apoy ni ma'am bilang umabsent na di nagpa-alam at naiwang naka-bitin ang section nya. Parang na-abo ang mala-Hawai Vacation na ambiance nya pag pasok nung mabugahan ng apoy ni ma'am. Pero kahit laging kinakaliskisan ni ma'am, napaka-sipag na guro ni Teacher Nedz. Sya yung naging karamay ko nung mga panahong dumadaus-dos na yung pagkakakapit ko sa trabaho. Taga-gising ko, bilang magkatabi kami sa desk, habang nangunguluntoy na sa laway yung Noli Metangereng libro na ginawa kong unan dahil lagi kong inaalmusal sa umaga (kinatulugan ko na.)

Kahit ganun ka-negatibo ang pagkaka-larawan ko sa'min at sa mga pasabog na karanasan namin sa “pabrika”, sinisigurado naming pag akyat namin sa sari-sarili naming kwarto, ibang tao na kami. Kami na yung Teacher na naka-paskil sa mga ID namin. Pilit tinatago sa malakas na boses ang hirap ng araw-araw na pagti-tiis sa mababang pasahod, mga papel na bit-bit mo hanggang bahay, mga “expectations” ng boss mo na hinde pa sumampa sa “minimum wage” na nakaukit sa pay-slip nyo. Magka-sabay kami ni Teacher Nedz na nag-wo-walling sa desk namin habang ninanam-nam ang mga nalalabing buwan bago kami mag-resign. =))

Teacher Tin—— Ang gangster na adviser ng 3rd year at katsokaran kong patagong sumisingit sa pila ng flag ceremony pag late na dumating (Puwera na lang nung makaisip ng malupet na action plan si ma'am na guhitan ng red line yung Log Book pag lampas ng 7: AM =)) Maaga akong dumadating sa School. Kapag Teacher ka, late ka natutulog pero maaga kang gumigising. Nananalaytay na sa dugo mo ang pagiging dedikado.

Alas Tres na ng madaling araw pero sub-sob pa rin ako sa paglalagay ng “Objectives” sa Lesson Plan kong Tatlong linggo nang delayed (sana nga buntis na lang yung lesson plan ko para dumami naman yung laman nya, kasu hinde eh =)) Sasampa ako ng School na basa ang buhok, nakakahiwa ang liston ng polo at slacks, may mga bit-bit na bagahe (na kundi test papers eh baon kong corned beef ang laman), at pus-pos ng pag-asang ma-isurvive ko ulet ang araw na 'to.

Darating sila Teacher Tin at Sir Ted na naka-motor. Gangster leader lang ang arrive, habang nag-lisawan na sa pila ng flag Ceremony yung mga advisory class nila. Palihim kaming sisingit ni Teacher Tin sa Pila ng mga Styudyante. Walang tunog ang yabag ng mga sapatos na pinakinang ng kewee. At sisigaw ng “keep your line straight! Walang lisaw ng lisaw!” na tila kanina pa kami matyagang nag-aayos ng pila at walang bahid ng pagka-late. =)) Pero minsan hinde rin epektib ang taktika na 'to. Lalo na pag naririnig na namin na pinapatugtog na ng Lyre Band ang “School Hymn” na tanda na tapos na ang Flag Ceremony at tapos na rin ang mga career namin dahil sa note na “Pls. See me!”, bilang hinayaan naming lumisaw ang mga bata sa pagka-late ng mga adviser nila. Deep Fried na naman sa sarili naming mantika sa loob ng office.

Sir Teddy— Ang skin-head rock star na may pasimuno ng pagbuo ng Fac. U. Ang striktong tatay ng mga 2nd Year Students. Ang Computer Teacher slash PE Coach slash Home Room Adviser.

Gaya ng marami, isa si Sir Ted sa mga nagbaka-sakaling makatupad ng calling bilang guro. Iba yung level ng Maturity nya na tipong mabilis naka-attract ng respeto ng mga estyudyante. Authoritative si Sir. Nandyang pinababa nya yung buong klase dahil di masawata sa ingay. Pina-dipa at pina-squat sa court habang ramdam ang hapdi ng tirik na araw. Muntik nang matusta yung mga batang may matitigas na bungo kundi lang pina-akyat ni Teacher Rochelle bago pa man kami sugurin ng mga katipunerong peyrents ng mga batang ginagawa naming daing. Pero dahil sa pagka-istrikto na yun, minahal sya ng mga estyudyante. Lalo na ng advisory class nya. Ganun naman ata talaga eh. Pangalawang magulang ka lalo na ng advisory class mo. Kung anong problema nila, problema mo rin.

Sir Badong/ Buddy— Ang love interest ng ingleserang principal na laging updated sa mga estyudyanteng may birth day at handaan kaya laging namamantikaan ang mga labi namin. Siya si 'Marujo’ (male version ni Maruja) bilang lakas maka-adonis ng datingan nya tuwing nasasabugan na'ng lahat kay ma'am pero sya yung kaisa-isang hinde nabubugahan ng apoy. Nagpa-panic na lahat pero sya naka-de-kwatro pa rin sa desk nya. Hinde namin alam kung anong meron si Marujo. Kung dahil lang ba 'to sa pagiging kahawig nya sa nasirang asawa ni ma'am oh dahil sya lang ang naka-gawa ng sirang computer sa office. Hanggang ngayon, isang malaking misteryo pa rin 'to sa'min. =))

Teacher Jep—— Ang asawa ng Badong na “Most Teacher”. Ang front liner sa pag papasa ng requirements on time. Mga tipong Friday next week pa ang deadline, eh bukas palang bit-bit na at parang nakaribbon na finished product ang ipapasa.

Sir Cesar — Ang Tatay sa'ming lahat. S'ya ang pinaka-mature mag-isip at kumilos sa loob ng Faculty (pwera na lang nung i-itsa nya yung calculator at alcohol ke teacher Nedz nung nagbi-biruan sila). Kapag may gusot ang isa sa'min, siya yung laging nakaka-isip kung pa'nu ayusin. Peace maker kung baga. Isa rin tong ligaw na kaluluwang nag-balik loob sa calling nyang maging guro. Iniwan nyang showbiz para mag-turo. Oo, artista sya nung araw.. ay, direktor pala. =)) Ganun naman ata talaga eh. Gagalugarin mo munang ibang trabaho bago mo matagpuan kung saan ka ba talaga masaya.

Sir J.C., Sir Lester , atbp.—— Mga pundasyon ng Fac. U. Mga dahilan kung bakit naging skwelahan ang skwelahan na’yun.

Myth: Ang Guro ay laging may unlimited at perpetual na pasensya.

Pag naroon ka na sa klase mo at nagtuturo, parang Super Hero ka lagi. Nagta-transform hinde bilang si Superman kundi bilang si “Incredible Hulk” lalo na kung di masawata ang ingay ng klase. Mahaba raw ang pisi ng pasensya ng isang guro, pero kahit gaano kahaba yun, may isang estyudyante na papatid at papatid sa naghihingalo mong pasensya.

2007 — Nabawasan ang dalahin ko sa pagbabagong anyo ng 2nd year Students mula ng mag-ala- “The Hulk” ako sa kanila kahapon. Parang nagtransform ako ng di-oras bilang isang mutant habang nagtuturo ng Cell Division, Mitosis, Meiosis, at kung anu-ano pang anik-anik sa Bayolohiya, dahil sa mga kamoteng estyudyante na namumuro na sa score card ng pagka-martir ko bilang guro. Para ‘kong naka mega phone na may sampung amplifiers sa sobrang pagpapakawala ko ng boses sa tindi ng galit ko. Para Chernobyll, isang nuclear Power Plant na sumabog dahil nasobrahan ng kinimkim na Radiation. Parang labintador na ipinahabol paputukin sa bagong taon. Parang eksena sa pelikula, “Ano?! Hinde ba talaga kayo mag-titino?! Ha!!!”….sabay balibag ng lagayan ng chalk. Parang gusto ko narin ngang palutangin sa ere at ipasunod dun yung table, kaso medyo mabigat.

Ito ang hudyat na puno na ang salop. Tahimik sila lahat. Wala ni isang nagbalak makarinig muli ng anumang tinig mula sa’kin, oh ni ng anumang bagay na maaari nilang Makitang pumapailanlang sa ere. Shocked ang lahat. Pero the show must go on! Tuloy ang klase ko. Tahimik….natauhan…nanibago. Sa kauna-unahang pagkakataon, marahil…natakot! Nasindak kong mga Gremlins ng buhay ko bilang guro! Eto yung mga henerasyon ng batang hinde mo pedeng daanin sa ngiti at lam-lam ng boses.

Kahit gaano ka kabait na guro, darating ka sa punto ng buhay mo na susubukin ka ng mga batang naka-subscribe sa “unli dal-dal” araw-araw. Sa mga grupo ng batang di ko maunawaan kung bakit laging gustong gumulong sa sahig at bumangas ng mga nguso ng kaklase nila sa tuwing oras pa ng Subject mo. Sa mga upuan at gamit na tipong kinalikaw na biko tuwing darating ka. Pag nasa harap ka ng klase, rinig mo kahit bulong lang ng pinaka-dulong styudyante na nagsa-sabing “Ang pangit ng sulat ni sir. hihihi”. Ramdam mong bawat kibot nila sa upuan. At kahit gaano ka kagaling sa Classroom Management, may mga pangyayaring susubok sa pinahid mong deodorant at sisira sa mga makukulay na class activities na pinangarap mong mairaos ng matiwasay sa araw na yun. Eto na ata ang katuparan ng “Reality VS. Expectations.”

Hinde sila pinauwi ng hapon na iyon. Hinde pinaligtas ng naghuhumiyaw kong galit na boses ang mga tenga ni teacher Tin sa kabilang classroom. Ipinatawag sa maliit na si Cyrus si sir teddy (ang asawa n’ya at adviser ng mga tyanak na nag-pataas ng blood pressure ko). Dumating si sir Ted, at tiyempong patapos na'ng klase ko. “Sir jeff, ‘di uuwi ang mga ‘yan!!!”, sabi n’ya. At ‘yun na nga. Part II ng paninindak the movie ay naihabilin na sa adviser nila, kay sir Ted. Palo sila ng tatay nila. Umaatikabong homily ang ginawa ni sir Ted. Isa-isang nahiwang tila patatas na nilulubog sa mantika ang mga kanina'y di magkamayaw na bubwit. Instant French Fries sa Homily. Deep Fried!

Kanina masungit ako, walang pansinan. Wala ni isang bahid ng emosyon sa klase. Ilag sila. Lalong ilag ako. May mga nag-sorry. Parang tinunaw na ice-cream ang dib-dib ko. Sapat na’yon. Nung nag-klase ko, tahimik. Bentilador lang ang maingay. Halos dinig ko na ang hangin na sumasad-sad sa paligid ng ilong nila, at ang bawat pag-pintig ng puso ng bawat isa. Gan’un katahimik! Nakakapanibago. Pero tuloy parin ang trabaho bilang Guro.

Matapos ang tatlong buwan at ang buong School Year, iniwan ko na’ng buhay-Guro. Sa lahat ng sections na na-handle ko, 2nd year ang alam kong ‘di plastic. Pasaway sila kung pasaway, dahil siguro bata pa naman talaga sila, pero pag may sinabi sila sa’yo, alam mong totoo. Nakikita mong sincerity. Pero yung mga tiyanak na dating nag-paliit sa life span ng buhay mo e yung mga Anghel rin na mapagtatanto mong nag pabago rin ng takbo ng buhay mo, dahil alam mong binago mo rin ang buhay nila, at sa huli eh mamimiss ka at mamimiss mo rin pala.

Siguro kung may gusto 'kong balikan, isa na ‘to sa mga panahon ng buhay ko na una sa listahan. Pinost ko 'to, hinde upang iparating kung ganu sila naging mga pasaway na bata (normal lang naman yun sa High School, kahit ako pasaway rin nung bata. Malay ko namang maaga 'kong makakarma.), kundi upang ipaalala na di mabubuo ang mga buhay nateng pare-pareho kung wala ang Stella.) =)

“Adios Patria Adorado”:

——– Nung 7 days nalang ang kailangan kong i-cross out sa kalendaryo bago mamaalam ng tuluyan sa pagtuturo (sa sobrang stress natutunan kong bilangin ang mga araw na kailangan kong ilagi sa pabrika at literal na ini-ekisan kong kalendaryo bawat uwi ng bahay para imark out na nakasurvive ulet ako ng isang araw) e dun ko lang naramdaman na parang napakahaba ng naging skul year sa dami ng nangyari.

Nandyang may mga mandirigmang parents na parang pinuno ng katipunan kung makasugod ng teachers. May teacher na ginagawang zoological park ang skul sa pagpapadala ng buhay na hayop sa styudyante. May teacher na tadtad ng note na..”pls see me” at nasabon at naisampay dahil tatlong buwan nang 'di nagpa-pasa ng lesson plan (oo na! sige na! ako nga yun!). May teacher na di na nakayanan ang asupreng apoy ng pabrika….nagresign! may muntik sumunod. At may muntik pasunurin! Ang daming nangyari. parang ibat ibang putahe ang bawat araw. At parang isang malaking teleserye ang buhay classroom. 'Di mo alam kung anung susunod na mangyayari. Oh anu ang magiging susunod na issue oh kung san magtatapos ang lahat.

———-Hinde ko alam kung kapareho ko ng pakiramdam sa pagre-resign ang mga kasama ko, pero para kong bilanggo na binigyan ng presidential pardon at napalaya nung araw na napirmahan ang clearance namin. Parang gusto kong akyatin ang flag pole at sumigaw ng YAHOOOO!!!! Habang winawagayway ang bandila ng pilipinas. Tipong Edsa Revolution ang dating.

Pero bukod sa pagkaligtas mula sa Martial law ng pabrika, eh naisip ko rin ang mga maliliit na buhay na binago mo bilang guro… ang mga estyudyante. Ang mga kasamahan mong isang buong taon mong naging kapanalig. At ang desk mo na lagi mong tinutulugan matapos mabasa ang storya nila Rajah Kulambu at ang Kabanata 23 ng Noli Metangere. Ang Hallway at mga batang bumabati sayo ng Good Morning sir! Ang plantsado mong polo, pantalon, at makinang mong katad (na natanggalan na ng swelas ngayon) na kelangan na ng loyalty award sa haba ng serbisyo. At ang buong pabrika. Naalala kong buong lugar. Ang buong lugar at mga tao na iiwan ko na ngayon.

Resignation Letter:

Dear Management,

The last Nine Months that had passed, had been the toughest, most filled-up and

most challenging Nine Months of my life. It had given me greater realizations not only of what I can do but most of all of what I cannot.

I am greatly indebted to the School and its constituents (my Superiors, co-Teachers, Students and others) for honing my maturity as an individual and professional to its greater tilt.

Although there’s always an enthusiasm within myself to render service for the School, it seems that my ship is better bound to set sail into a voyage outside of teaching.

I will always be indebted to the School for widening farther my horizon, for giving even just a shortlived reality to the dream I once had, and for everything I’ve mentioned above.

For all of these, THANK YOU very much.

——Pormal. Ni ‘di ko na nasabi sa letter of intent ko ang mga pang aaliping nangyari samin.

Taliwas sa tipikal na storya ng mga dedikadong guro na tumatawid ng ilog para makapag-palaganap ng karunungan sa mundo, ito yung kwento ng mga gurong pumapasok sa klase na walang libro pero kabisado ang listahan ng Elements sa Periodic Table (Ang gaan ng bangko. Mono-block siguro 'to =)) Mga gurong lesson plan ang hawak sa loob ng faculty pero bote ng red horse ang bit-bit sa labas. Mga gurong hinde ikinahon ang sarili sa limitadong pananaw ng ilan kung anung ibig sabihin ng isang tunay na teacher. Hinde porke’t teacher ka, kaya mo nang i-monopolyo ang kung anong sa tingin mo eh tama. Higit sa natututo sa'yo ang mga estyudyante eh natututo ka rin sa kanila; sa mga simpleng paraan na di nila sadyang turuan ka.

Gusto kong isiping may nabuwag kaming pader. May nagawa kaming tulay. May sistemang nabago……Nakagawa kami ng kasaysayan.

The Sibuyas Sad Story

Medyo may konting drama ang umaga na’to. Madilim ang paligid. Balot sa nakabibinging katahimikan. Dinig kong pag-tama ng hangin sa paligid ng aking ilong (Malaki-laki yun, so malamang rinig ko talaga!) Ramdam kong konti na lang ang oras. Mahirap man pero kelangan ko ng maisakatuparan ‘to. Marahan kong hinugot ang patalim sa tauban ng pinggan.

Walang anu-ano’y dagli ko syang inundayan ng sak-sak. Nanggigigil ako!! Nakalimutan kong ibig sabihin ng awa. Isa!-dalawa!-tatlo!..hinde ko na nabilang kung ilang ulet ko syang tinad-tad. Sinagad kong pag-indayog ng talim ng kutsilyo sa kanyang gula-gulanit na laman. Hanggang sa naramdaman kong pagod at ang butil ng luha na kusang dumaloy sa kanan kong pisngi! Pinigil kong hingal habang basang-basa sa magkahalong pawis at luha.

Alam kong hinde ngayon ang akmang panahon para mag-sisi. kelangan ko nang tumakbo palayo. Wala nang oras… dahil… dahil… nasusunog na yung BAWANGGGG sa kawali! Potah! Ngayon ko pa lang hinihiwa yung sibuyas para igisa yung pasabog na Karne-Norteng agahan namin! =))

Sa panahon ngayon, paghihiwa na lang ng Sibuyas ang nagpapa-iyak sa’kin at hinde na ang pilgrimage na biyahe mula Burol ng Taguig hanggang sa Bukirin ng Malolos. Salamat sa mga kumupkop sakin sa munting tahanan na ‘to. Mababawi ko nang 13-hours na Tulog ko. *Burp!* =))

-JMDC =)

About this Blog

Back track to memory lane: Buhay Estyudyante

When we were about ten .. we were asked of who we wanna be?

most of us, because of our childish mind, answered being a doctor to cure the sick, a police man to help the oppressed , a pilot to travel the world, or in my case.. a billionaire to employ all the rest of my classmates when they end up being who they wished to become. Hahaha

And then when we entered college.. we were asked again of who we would like to be. most of us answered , in the most mature way we can possibly do, being a successful businessman, an established professional, or being the best we can possibly be…

But we tend to forget that the time after graduation is not necessarily the time of best achievements, for life is not as perfect as what we wanted it to be. it’s the time of doing mistakes, several of them. like entering the job you’re not fitted for and ending up being fired, mastering philosophy (in our most eager desire to know what our life truly means) and ends up realizing that there’s no money in Philosophy nor in Biology, and of falling in love (and doing lots of it).

Now that we’re already grown up’s, we know how to move along with our life, that when we’re asked again of who we would like to be… we can proudly answer…“who the hell knows?” hahaha.

Akala ko nung grade 3 pag katapos mag-aral ng mga tao laging ang ending eh yayaman, magkakapamilya at magiging masaya. Ngayon lang nag sink in sa’kin na di pala ganun kadali ang lahat. Hinde ko alam kung nag sesecond childhood ako,

pero may tawag dito eh.. uhhmmm… midlife crisis? hahaha

——————————————————————————————————

ELEMENTARY YEARS Batang 90’s

=0= Ako yung halimbawa ng tipikal na batang pinoy na lumaki at ipinagkasya ng mga magulang sa mababa at mataas na paaralan. Kaya hinde ako naniniwala na mas magagaling yung nakatapos sa pribado kesa sa pampublikong paaralan dahil hinde naman sa taas ng tuition nababatay kung magkakakotse ka balang araw oh kung magdidil-dil kayo ng asin dahil puro pagtitinda lang ng tosino inatupag ng guro mo mula sa public school. Nakadepende parin yun sa’yo.

Masarap mag aral sa Public School kasi mas marami yung school population, kaya mas marami kang makikilala, makakabarkada, makaka-away, makaka-sumpitan ng sago sa canteen, makaka-kopyahan sa Math pag di mo na alam mag subtract ng improper fractions, at makaka-palitan ng note book na may nakasulat na joseph (pinaka sablay nung gr. IV) loves Leona (beast fighter ng klase).

Masarap mag aral sa Public School kasi mararanasan mong tipikal na nararanasan ng ordinaryong batang pinoy : mag-agawan ng upuan dahil konti lang yung na-provide ng DECS (DepEd na ngayon), mapingot, masigawan, hambalos ng walis, kurot, mabigwasan ng libro, at gawing stress ball ng lukring na teacher, pumuga sa likod ng room habang busy sa pakikipag-bonding session yung teacher mo sa kumare nyang teacher ng kabilang klase habang pinagkwekwentohan yung kagalit nilang teacher nang kabilang room.

Masarap mag aral sa public school kasi naranasan ko sya. Lalo na kung dun ka nag-Elementary. Parang pagpapraktis lang ng sayaw tuwing linggo ng wika oh kapag may school program; Masarap na mahirap na masakit sa ulo, at itatawa mo nalang pag naalala mo.

——————————————————————————————————

B.M.E.S. (Barasoain Memorial Elementary School)

=0= Yung School namin na’to bukod sa tampulan ng panlilibak at stereotyping ng mga matapobreng discriminative sa mga public schools, eh nababalot rin ng pang holloween na kwento minsan. Tipong sementeryo daw dati at may mga nag papakita at nagpaparamdam na kung anu lalo na dun sa gawing grade one at grade four rooms na balot sa kasukalan. Hinde uso sa’kin ang kwentong momo pero may encounter rin ako.

Bukod sa panahon pa ata nila Balagtas at Plaridel yung mga kwarto namin na puro matandang kahoy ang sahig at ding-ding at sinauna pa yung disenyo ng hagdan lalo na dun sa stage (lahat narenovate na ngayon), eh mapuno, masukal at madidilim rin yung sulok-sulok ng campus, kaya siguro nauso yung momo rumors.

Ang naaalala ko lang, natatakot kaming mag C.R. na kami lang, lalo na yung dambuhalang C.R. sa likod ng Grade Five rooms (nademolish na ata ngayon) at yung tagong C.R. sa likod ng Grade 6 rooms kasi di ko sigurado kung sa momo nga oh sa takot na ma-Methane Gas poisoning sa sobrang sulasok ng amoy ng C.R. na laging may iniiwang ebidensya sa krimen yung gumamit na kundi kalat eh lumulutang pa sa bowl. *flush*. =))

——————————————————————————————————

Ang mga sumusunod na eksena ay hango sa totoong buhay at kung isa ka man sa mga mababanggit dito na-barubal at na-baboy ang pangalan, nagka-kamali ka, hinde ikaw ang tinutukoy ko sa mga sinulat ko, hinde tayo naging mag-kaklase, kaya kalma lang. =))

Circa 1992-1998 (Ang Tanda ko na. Syet! =))

-JMDC =)

About this Blog

GRADE ONE (Simula ng struggles sa A-Ba-Ka-Da)

=0= Hinde ko na-enjoy kumanta ng “10 little Indian boys” at malagyan ng star stamp sa kamay kasi ni di man lang ako pinatikim mag kinder at isinalpak agad ako sa grade one. ‘Di ko alam kung anung trip nila tatay nun pero wala na’kong nagawa kundi makihabol sa mga kaklase kong marunong nang mag sulat habang ako nag sisimula palang matuto ng “A” for “Apple” , “B” for “Barbeque” , “C” for “Chocolate” and “G” for “Gutom”.

Parang iniinis pa ko nung katabi ko nun kasi sila dikit-dikit na mag sulat gamit yung matabang lapis na kulay itim na phased out na ata ngayon, habang ako nag papabula lang ng ilong sa sulok. Pero kahit sakitin ako at kalahati ata ng grade one ko eh nailagak sa hospital, di naman ganun ka tagal yung adjustment (Matapos ang ilang kurutan at hambalusan sessions courtesy of nanay para lang matutunan ko maisulat unang pitong letra ng pangalan ko).

Matapos ang isang buwan ok na ko sa mga pinaparecite ni mrs. De Guzman mula sa lumang rolyo ng manila paper na may naka-pentel na “si bibo ay may aso, ang pangalan ay bobo…”  at yung mga visuals nila na isinasampay sa istante at laging sinasawim palad anurin ng baha tuwing tag ulan. Hinde ko narin nili-lipsing yung pagkanta ng “Lupang Hinirang”.

Pero wala talaga kong ni-gabuning interes mag aral nun. Nakaka-aliw lang titigan yung mga piktyur sa libro… pwera nalang pag tinadtad na ng vandalism ng katabi mo na isa sa mga topak kid nung grade one.

=0= Speaking of topak, nagkarun ako ng katsokarats nung grade one na tipong may saltik sa utak. Hinde ko alam kung nasobrahan lang ng Anesthesia nanay nya nung naglalabor sa kanya oh Gin Bulag nung pinagbubuntis palang sya. Si Gruta. (Sana di nya to nababasa ngayon.hahaha). Pero solve sa kanila ni Mark Anthony yung Grade one ko, pati narin si Christopher pinipig.  Pabibohan sa kwento.
Kung naospital ako, tapos ikwekwento ko yung mga nangyari sa hospital at sasabayan ng momo stories na napakinggan sa “isang gabi ng lagim” (na uso pa dati sa dzrh dahil la pa masyadong palabas sa t.v. pag gabi) eh dapat naospital rin sya at mas may napakinggan rin syang momo stories at dapat laging siya yung bida. ayaw pasapaw. kwentong bata. hahaha.

=0=  Laging kawawa samin si Edlyn D. tampulan ng pambubwiset namin at ginawa naming pamatay boredom. babanat si mark ng “tanda..mukhang matanda!”.. si Gruta ng…”noo! lapad ng noo!”. tapos sabay sabay bebelat. Pero nag back fire rin samin mga pambubully namin. Sumugod yung katipunerang nanay! at dinuro duro kami ng payong.

kung pede lang mag ala ninja at mag disguise na desk ng upuan ng mga panahon na yun. Galante rin naman yung nanay ni Edlyn tanda. Nung nag b-day yung anak nyang kamukha ni rene requiestas nagpakain ng pancit at juice sa buong klase. Umuwi akong may ngiti sa labi at bit-bit yung plastik ng pancit para sa pinsan kong babae na nadalaw samin kasama sila lola arcadia na di ko narin maalala kung anung pangalan oh kung san na ngayon naroon.

=0= Uso ang bakuna nun sa grade one. Parang may tugtog pa ng voltes V sa background nung sumulpot sa pintuan ng room namin yung vaccination team. Isa isa kaming pinapila para injectionan. Syempre, bait-baitan yung mga volunteer nurse para di kami matakot. Kasu, kay Gruta nasira lahat ng plano nilang maganda para sa’min.
nag histerical ang loko nung iinjectionan na. parang eksena sa pelikula, tipong rape scene. Sumuko rin yung mga nurse kasi napad-pad si Gruta dun sa sulok na may mga laruan at walis at tipong lahat ng mahawakan eh lumilipad sa ere, at wala sa mga nurse na gustong umuwing may bukol mula sa tama ng dust-pan.

=0= Nung nanganak yung adviser namin, nalipat kami kina mrs. De jesus sa kabilang kwarto. Mukhang mas active yung klase nila, pakanta kanta at padrowing drowing lang. Nagkakagulo sa recess, nagtutulakan sa plant box, pedeng magswimming sa corridor sa sobrang dami ng bata. Masaya yung klase nila mam de jesus, pwera nalang pag napapadalaw yung anak nya na mula sa private school na kasing edad lang rin ata namin na absent nung nagturo ng GMRC at tipong aliping saguiguilid kung ituring yung mga kaklase ko.

=0= Hinde ko alam kung san na naroon tong mga bata na’to pero siguro kung may nakakaalala man sakin mula sa helera ng mga uhuging paslit na’to, huli na para marealize na di pala ako kasama nung nag class picture sila. Kasalukuyan siguro akong nagmumuni-muni kung goto ba oh sopas ang ipapabili ko kay tatay pagbalik nya sa ospital ng mga panahong yun. Kung bakit ako bumili ng P25 na class picture kahit wala ako dun?… hinde ko rin alam! hahaha.

=0= Masaya sa Grade one. Natutunan kong pede palang isulat sa desk na kahoy ang pangalan ko gamit ang basyo ng bolpen. =)

——————————————————————————————————

-JMDC =)

About this Blog

GRADE TWO (Dito ko narealized na wala ako ni ga-buning talent sa Math)

=0= Nung ni-tour kami ni Kris, yung kulot-kulot na Service Maintainance ng School, papunta sa mga rooms namin pag grade two na kami, saka lang namin naisip na magkakahiwa-hiwalay kami ng abnoy na si Gruta at ng nog nog na si Mark. Malungkot pero di pa naman uso txt nun kaya swerte nalang kung magkikita kita pa kami sa school or magkakaklase sa susunod na taon oh kung san na mapapad-pad pagkatapos.

=0= Pag dating ng grade two, mas naging active si nanay na dumalaw dalaw sa school. kinumare nya yung matandang adviser namin, si mrs. Rosa Rosita Rosales (hinde ko alam kung joke time lang yun ng parents nya na pangalanan sya ng ganun kasi overkill sa floral design oh talaga lang uso yung name killing nung 30’s). Di ko alam kung dahil dun kaya may special treatment sya sakin tuwing binubully ako ng bungal pa nung si mickey (michael joseph s) oh ng katsokarats ni kewell na si jeff s. Oh kapag pinatatakas nya ko sa paglilinis pag cleaners row namin dahil tinangay ko hanggang grade two ang pagiging sakitin. Oh talaga lang mukha akong bugbuging batang kaawawa nun kaya laging sakin yung simpatya ng teachers.

Ang paboritong tinda ng Teachers namin.

=0= Nung grade two ko natutunan na may mga nilalang pala na kahit grade two palang eh magulang na, user friendly, at tipong mapang lamang sa kapwa. Nakilala ko si kewell (kung ikaw man ‘to, at nababasa mo’to ngayon, nagkakamali ka, di ikaw to.. kapangalan mo lang. =) Kung panu ko sya naging kaibigan? hinde ko rin alam. Ang alam ko, pag bata ka, kung sino yung una mong makatabi sa seat plan, wla kang choice kundi kaibiganin sya. All i know eh binibwusit na namin sila krisanda sandico at camille adriano oh ni mellissa y. (di ko na maalala) sa kabilang desk at nag papahabol sa kanila tuwing recess, nagtatago sa rebulto ni balagtas sa harap ng grade one rooms at kinakawawa ng mga amasonang kaklase pag nahuli. Sanggang dikit kami nun. Magkasamang ginugulpi ng damulag na si Allan (na may buhok na sa kili-kili eh grade two parin) kapag sinusumbong sa kanya ng kasing damulag nyang kapatid na si Sherryll.

Mag kasamang nag lalaro ng thumb tucks. itinutuwad yung thumb tucks sa sahig at patagalang paikutin (Di ko maimagine kung ganu lang kasimple ng mga libangan dati). Mag kasamang nag ca-cardiac arrest pag nadadagan ng mga kaklase sa wrestling pag walang teacher. Walang laban ang sapaw attitude ni Gruta kay kewell. naku! sisiw si Gruta sa Narcicistic skills ni kewell! Kung alam mong mag paikot ng thumb tucks, wala ka kay kewell kasi kuya raw nya nag pauso nun sa mundo. kung may bentilador sa bahay nyo, naku! wala ka kay kewell kasi ultimo daw banyo nila may ceilling fan. Kung pede lang awardan ng plake na “ako ang magaling at ako ang sikat”,  siguro mas naging fulfilling yung grade two nya.

=0= Kung di ako nag kakamali mga P12 or P10 lang ata baon ko nung grade two. Mura pa cost of living nun. Piso lang pamasahe ko sa jeep nun kasi malapit lang yung bahay namin dati. Kasabay ko pa si Jervie Santos na nag lalakad hanggang kanto ng mojon makapili lang ng maluwag na karatig para masakyan. Gusto lagi namin sa harap para tipong fieldtrip lang ang dating. P3 lang ang sopas sa canteen sa tabi ng opis. at P9 lang ang tanghalian. uso pa nun yung pisong samalamig na nilalagay sa plastic ng yelo at punong puno ng food color pati na ng maliliit na sago na ginagamit pang sumpit pag inaasar ka ng kaklase mo. kendi na tatlo piso (minsan nga apat pa). Bubble gum na bilog-bilog at ibat ibang kulay (yung pula ang best seller) na parati kong binibili kina mang jerry na apat pa piso. Intermediate pad na anim piso, art paper na P.75 isa at totserol na binibigay pag wala ng panukli..lahat tinda ng adviser namin sa classroom (pero syempre discreet lang, tsaka di pa nila naiisip na mas patok itinda ang tocino at longganisa ng mga panahon na’to.)

=0= At dahil simple pa pamumuhay nun, yung baon ko di ko na halos nagagastos. nilalagay ko sa panyo at isinisilid sa magkabilang bulsa na tenga ng backpack ko na may nakadrowing na dinosour. di ko napansin na napuno ko na pala sya, kaya pala di na masyadong makalansing pag naglalakad at tipong bumigat lalo. Malalaki pa ang barya dati. yung piso, tipong pede mong gamiting pang bakat pag magdodrowing kayo ng earth sa science subjects, at octagon pa yung dos nun, nauso rin yung bilog na dos nung grade six pero mas classic yung octagon. hinde ko na matandaan kung anu binili ko sa naipon ko or kung nakulimbat ni kewell yung iba (again, kung ikaw man si kewell, di ikaw yung tinutukoy ko, guni-guni mo lang. =)

=0= Hinde ko alam kung kasag-sagan lang nun ng WWF kaya war freak mga kaklase ko tuwing recess, or idol lang talaga nila si undertaker at yokosuna kaya isinasabuhay nila pag may nakikitang ka-rambulan. Pinaka sikat sila jericho r, patrick l, rodolfo g, at jacquez pag dating sa shooting ng WWF. dapat knock out kung knock out. tapos nag dadaganan sa tabi ng teacher’s table. walang aangat hanggat hinde nagkukulay violet yung sinawimpalad na mapunta sa ilalim, oh kundi pa mahampas ng pat-pat ni mrs. Barredo na terror adviser ng kabilang klase.

=0= Naalala ko yung kauna-unahan kong award sa buhay styudyante ko. lunes nun. kasabay ng flag ceremony ang recognition day at pag gagawad ng ribbon sa mga batang naging masunurin at bumili ng totserol sa teacher nila. tinangay ko sa skul si nanay, proud mag sabit ng ribbon. Ang hirap kaya maging….best in religion!. Kamoteng yan! wala kasing recognition para sa mga academic subjects sa skul namin. pero yung mga misyonerang madre mula sa cathedral na nag tuturo samin ng Religion tuwing miyerkoles eh nag bigay ng gawad pagkilala sa mga bulilit na nagpasiklab ng galing sa katolisismo. Hinde ko alam kung bakit active ako pag nag tatanung na kung sino parents ni mama Mary or kung panu irecite ang “Our Father” pero siguro wala parin akong niga-buning interes sa academics nun. Nawala ko na yung maliit na sto.Nino na isinabit sakin sa stage nung mga panahon na yun. Sayang!

-JMDC =)

About this Blog

GRADE THREE (Eto yung Erap moment ko.. binotong Class President tapos na-demote)

=0= Siguro naglevel-up na pagkain namin sa bahay ng mga panahon na’to at di na ko utak lugaw nung grade three. Dahil creative ang nuknukan ng sungit naming adviser, si mrs. Mercurio, gumawa siya ng seat plan. Nauso ang row discrimation. Yung mga sinawimpalad na mapunta sa row 4 ang pinagbubuntunan nya ng poot sa buhay at karaniwang laging namamaltrato. Isa ko sa mga pinalad na makaligtas maging stress ball ni mam dahil natsambahang matapon ako sa row1.

Makatao naman yung desisyon ni mam kasi obviously mas magugulo, maiingay, at topak kids yung mga nasa pinakadulong row. sila yung karaniwang minemeryenda yung kaklase tuwing recess or naglalagay ng bubble gum sa buhok ng kaiskwelang babae, parang si jericho roa na kinailangang pang gupitan ng buhok ung kawawa naming kaklase dahil ginawang pader sa pagpapasak ng bubble gum. Sila Jumple ds. na parang baboy na kinakatay kung ngumawa. sila Joseph j. na laging sumasalo ng walis pag hinahambalos ni mam. Basta, nababalot ng maiitim na ulap yung pinaka dulong row.

=0= Maingay rin naman yung row namin. katabi ko nun si jedidiah clutario. Sa harap namin sina gabrielle cruz (abi) at jelaine. tapos sa pinaka harap sila angeline bacud (na laging minamanyak ni go mark), go mark go, at amerlou. minsan nagmi-migrate sa desk namin si Carlo james c. pag di na nakakayanan saltik ni mergine delfin sa likod. (Congratz kung kilala mo sila, kasi malamang magkaklase tayo.)

Masarap mapunta sa row namin. Panu kung gumising ka isang araw?…tapos naka upo ka na ulet sa desk na yun, katabi yung mga kaklase mo nung grade three, lumingon ka man sa mag kabilang side ng kwarto makikita mo lang yung mga visuals sa cabinet ni mam, letter cutting ng “GMRC Quote” sa taas ng black board, bote ng five finger plant na pinapalitan ng dilig bago mag klase, kurtina ng bintana, metal pencil case (minsan two storey pa at may mga pindutan) mo na may lamang makulay at mabangong eraser, bolpen na all in one ung pindutan at iba’t ibang kulay ung ink, lunch box at coleman ng katabi mong naghihintay ng tunog ng bell, yung pagmamagaling ni mergine sa likod habang kinukwento yung joke na napulot nya sa mga pinsan nya, oh yung ngiti ng dalawa mong kaklaseng babae sa harap.

Habang nag susulat si mam ng vocabulary words sa blackboard na kokopyahin nyo sa notebook at sabay-sabay irerecite mamaya. naririnig mong nag rerecite na ng sabay-sabay yung kabilang klase. at tanaw mong nag sasayaw yung mga batang grade one sa room nila sa tapat. tanaw mo sa bintana na dumadaan si Magda (Canteen Crew) dala yung merienda ni mam salazar sa kabilang room. nag tataas ng kamay at nagmamagaling mag papansin si jelaine sa row two, tinatanung kung anu yung kasusulat palang ni mam para lang masabi na aktibo syang kumokopya at tipong sya lang ang mabuting estyudyante sa room (hinde ko nalagyan ng apelyido si jelaine di dahil sa natatakot akong pira-pirasuhin pag nabasa nya to kundi dahil di ko nalang talaga maalala =). Tapos bigla kang sisikuhin ni jed, mapapatingin ka kina abi, at i-tuturo sayo si mam mercurio sa harap, na nakatitig sayo, may hawak na pat-pat, at itinuturo yung word sa black board para basahin mo? Mamamatay siguro ko kundi sa takot na makalasap ulet ng pat-pat ni mam eh sa nostalgia pag nangyari ‘to.
=0= “Tingnan nyo si jeffrey, di naman nag kinder pero pag tinawag mo nakakasagot”. Hinde ko alam kung malakas lang talaga ang karisma ko sa teachers oh kung deserve ko talaga yung papuri ni mam. At dahil nga nagkaroon ng pagkakataon na nabulagan sakin ang klase, naiboto akong class president. hinde ko na maalala kung sinong nag pasimunong ino-minate ako pero kung alam ko lang, sana sinuhulan ko nalang sya ng Tootserol para di nalang magsalita. Masarap yung eksena ng class Nominations kasi dito mo naibobotong muse yung pinaka mukhang unding sa klase at ine-eskortan ng pinaka uhuging batang lalake. pero swak naman yung naiboto. sina carlo james at si abi. Vice president si melanie lagtapon na number one die hard admirer ni carlo. Ginawang sgt. at arms si jhonard dela cruz sa muscle muscle nyang katawan. Masarap maging Class president. Masarap yung nag uutos (di masarap pag walang gustong sumunod). Masarap maging teacher’s pet.
=0= Dumating ang di inaasahan. Dahil sa kagustuhan naming itapon si Go Mark palabas ng bintana habang nagpapraktis ng girl scout yung mga babae sa labas eh nakibuhat naman ako at nakigulo kina jed. Malay ko namang papasok na ng kwarto si mam, dala yung classic nyang pat-pat, may horror background music at hinahambalos ang sinumang nakatayo. Kahit nakaligtas ako sa first attack, di na ko nakatakas sa part two ng palo pat-pat the movie. Nasa harap na si mam at pinapaamin ang klase kung sino daw ang promotor ng kaguluhan. tahimik ang lahat. pero ang epal na si jaypel s. ang bumasag ng katahimikan, sabay duro sakin at ipinagdiinan na ako daw ang kriminal. Nahati sa 46pcs ang mundo ko. Gusto ko sanang mag plead ng “not guilty”, ituro yung mga tunay na salarin, kasu nakapag baba na ng hatol si mam. bukod dun, ramdam ko narin yung pat-pat nya na walang kaabog-abog na hinampas sakin. buti nalang nasangga ng desk, pero syempre best actor ako sa pag akto na natamaan.

At ayun na nga, bukod sa demoralisasyon ng pagka-demote eh iprinoklamang presidente ang lampayatot na si mergine. Hinde ko alam kung kanino ako nag pa-hypnotized para mawala yung trauma ko sa nangyari pero nakapasok pa naman ako kinabukasan. Gusto ko sanang mag all black attire, mag tali ng black ribbon sa noo at mag deklara ng silent protest sa demoralisasyong natamo ko kasu para namang abnoy makakita ng grade three na nagwewelga di ba?
=0= Uso narin nung grade three ang listahan ng noisy and standing. Sinisingil ng piso ang malilista. Ang Malnourish na si Mergine ang naatasang maglista at sa notebook pa ng resibo nya nililista yung maiingay at walang muwang na tumatayo. Sa buwiset ko sa di makatarungang palakad na yun, ibinulalas ko kay nanay. Malay ko namang susugod kinabukasan. Ang panget na ng image ko kay mam. Nasundan pa yun. Yung libro at funny komiks na ipinagdadamot ko daw, yung nabasag na paso na namatay na yung halaman bago napalitan,… ang dami kong bitter moments. hahaha.

=0= Eto rin yung panahon na binitay si Flor Contemplacion. tad-tad ng posters ang pader ng skul at ugong sa usap-usapan ng mga teachers. Uso rin ang bigayan ng mga class journals na P1.50 pa isa, kung san headline pa yung “let’s DOH it” ni Juan Flavier at ang ASEAN summit ni Fidel Ramos. Paborito kong sagutan yung ACRONYMS sa likod ng journals namin kung san bibigyan mo ng meaning ang DPWH, MRT, DOTC..etc. tsaka yung mga bugtongan. Nanghihinayang nga ako kasi pinamparikit lang ni nanay yung mga yun matapos meryendahin ng mga timawang anay sa taas namin kamakelan lang.
=0= Grade Three ang simula ng buhay bata ko. Mas marami ‘kong naalalang nangyari sakin dito kesa nung grade one, grade two or grade four. Masaya maging kaibigan sila abi at jed, pati narin sila amerlou. Masarap mapunta sa row namin. Masarap balikan yung Christmas party na laging panyo yung natatanggap kong regalo kundi towell (kasi yun rin lang nman nireregalo ko, makaganti man lang). Dito ako nag first communion. Dito rin ako binibit-bit ni nanay papuntang bataan, crossing, manaoag, grotto,  pag may evangelical missions sila ng nasira nilang samahan sa Lord of Pardon. Dito kami nina jorgen at Carlo naging fans ni Combatron at ng funny comics na P5 lang nun at nabibili pa sa palengke kahalubilo ng liwayway magazines bago pa to tuluyang nawala sa sirkulasyon. Masarap balikan ang grade three. Masarap maging bata ulet.

-JMDC =)

About this Blog

GRADE FOUR (Pariwara moments. kung may isang school year na pedeng sunugin sa kalendaryo dahil wala kang natutunan, eto yun.)

=0=Wala talaga kong matandaang makabuluhang bagay na nangyari nung grade four. Ang alam ko lang eto yung growth gap year ko. stagnant ang buhay nung grade four. Walang matinong teachers at walang matinong subjects. Yung room namin parang headquarters ng mga hapon nung World War II. Bukod sa lumang luma na eh napapaligiran ng kasukalan at patubig, katabi ng tambakan ng basura ng skul na smokey mountain pag umaga at playground ng mga batang malalakas ang immune system pag hapon. Minsan lang ako nag tangkang magbabad sa smokey mountain kasi hinde ka “in” pag di ka pa nakapag laro dun. hahatakin ka ng mga kaklase mong sabik sa amoeba at cholera. Dun nag tutumbling tumbling yung ibang grade four. parang isang sangay ng isla yung helera ng rooms namin dahil nakalutang sa patubig. yung kay mam tanjuangco yung pinaka dulo at yung sa kabilang dulo eh abandonandong room na balot sa agiw, tinambakan ng mga lumang silya, libro at kwadro, nakakandado, at tad-tad ng momo stories. sa dulo nun eh isang lihim na lagusan papunta sa likod ng grade six na minsan narin naming sinuong nila yambot. may isang makitid na patiyo lang na nag dudugtong sa isla ng rooms ng grade four patungo sa main road papuntang kabayanan. Isolated yung rooms namin. parang pag nag kasunog kami yung unang unang magiging casualties kasi kami yung pinaka malayo sa Gate ng skul na nasa pinaka bungad pa.

=0=Mabait rin naman yung adviser namin, si Mrs. Santiago. Syempre kinumare rin sya ni nanay at na-immune sa pag-sugod nito tuwing may aberya. Parang nung may sumibol na bakat ng kuko sa pisngi ko bunga ng ka-abnormalan ni RA Yadao, sugod ang nanay. Eh tiyempong nandun si Mrs. San Pedro, ang sadistang teacher ng grade four. “ay, maluko nga yan ah, akin na’t ako nang papalo.” eka nya kay mam Santiago habang iwinawisawas yung pang-kamot ng likod (na hugis kamay) na ginagawa nyang latigo pag nag paparusa na ng mga walang muwang na bata. ipinabukas ang mga palad ni yadao at naging piping saksi kami kung pano lumatay dun ang pat-pat ni mrs. san pedro “pak!” .. “pak!!”. Ngiwi nalang sya sa sakit at derecho sa desk nya para mag mukmok. hinde ko sigurado kung may masamang karanasan si mrs. San pedro nung kabataan nya kaya ginagawa nyang insekto ang mga styudyante oh kung dahil rin ba dun kaya mukhang T-Rex yung kabilang braso nya, pero ilang beses narin akong naka-lasap ng magic pang-kamot nya. Yung kay mam Mercurio dati eh classic na pat-pat lang talaga, pero yung kay mam San Pedro kakaiba, kasi literal na pangkamot na hugis kamay na may tatak pa atang “made in Baguio”. Tahimik ang klase pag sya na ang next subject. Tipong bentilador lang ang maingay. Home Economics. Natuto kaming gumawa ng table matt, door matt, uminom ng pain-reliver, mag-dasal at ipanalanging mai-adya kami sa bangis ng kanyang pang-kamot. Hinde pa kasi uso “imbestigador” nun tsaka bantay bata 163 kaya siguro bigay todo ang mga teachers kung maniris ng bata, parang kuto lang.

=0=Laging weird ang simula ng klase pag pasukan na, kasi matapos mong i-recycle at tahiin ng yarn yung mga di-nasulatang pages ng notebooks mo nung grade three at mag sukat ng kaki at white t-shirts (na may tatak ng skul) kung kasya pa sa next school year, eh makikihalubilo ka na naman sa mga batang di mo pa naman alam ang kalikaw ng bituka. Di ko na matandaan kung panu kami naging magkatsokaran ni joseph J pero sya ata yung una kong nakatabi sa seat plan. tapos biglang sumulpot nalang sa eksena si Rodie Ian Pineda. Masaya naman silang kausap. Nasa harapan namin sila Aprilyn R at ang ekshibisyonistang si Christine Claire (sana di nila nababasa ‘to). at nasa likod sila Annie grace e,,  Leona m. the beast fighter at sila Joan Rna suki rin ng pambubuwiset namin nila joseph.

=0=Kumpara naman kay kewell, mas may bahid ng G.M.R.C. si Rodie kaya naging magkabatak kami. Mag-kasabay sa recess, mag-kasamang binu-bully nila Ligo Sardines at nakikipag babag kina Arnel turnilyo at Jose Ramil P the taekwando kid,  at mag kasamang umuwi kasi magkapit-bahay lang rin. Minsan nagkakaratig, pero madalas nag lalakad kasi malapit lang rin naman saka masarap magkwentuhan pauwi. sumusuot sa kapitolyo at inaakyat yung tuktok pag natripan at nakalusot sa gwardya, dumadaan sa b.s.u. at umiinom sa drinking fountain ng skul. kasu bunga ng pambubuyo nila Edward nog-nog at Yadao abnoy eh nag-kapikunan kami sa biro at ngumawa ang Rodie. Away bata. hahaha. Pero nagkabati rin kami, matapos ang 1 1/2 years. grade five na ulet kami nag-usap.

=0= Bago kami nag-hiwalay ng landas, sumugod muna sila samin. Sabado nun, di pa uso ang Cell Phone kaya tantyahan nalang sa oras kung kelan magkikita kita. ang usapan kasi maglalakwatsa kami pag walang pasok. Pag gising ko asa sala na sila ni joseph unyango at parang gusto pang magtanung kung anung meryenda ang pede kong ihain. Syempre anu pa bang gagawin ng mga bata, alangan namang mag usap kami tungkol sa pulitika oh kung masaya bang gamitan ng statistical analysis ang thesis pag college na,  syempre grade four kami, kaya pinanindigan na naming maging paslit, hinukay ko sa baol at inilabas yung mga laruan at teks na nasa kahon pa ng hopya. Uso pa nun yung Ghost Fighter na teks, walang kamatayang dragon ball z, sailor moon, yung nanay ng mga teks na tipong strips ng pelikula pa ang laman. isinaboy namin sa sementong sahig yung mga teks kasama na ng mga kotse-kotsehan, tau-tauhan na karaniwang ginagawang target range sa perya, baril-barilan at mga jolens. syempre nalaos yun nung inilabas na ni joseph ang baon nyang action figure, si Hulk Hogan na movable ang mga joints, tipong pede mong bali-baliin yung mga kamay at paa para ibahin ang pwesto, na ipinamana na nya sakin bago umuwi at ipinamana ko naman sa mga pinsan ko na kumulimbat nun nung napad-pad sila samin kasama nila tita Mone. Sinayang namin mga buhay namin ng araw na yun.

Nagta-tumbling tumbling sa lapag, Nagtatago sa likod ng pinto at nag babarilan. yung baril ko pa naman nun yung tipong may sound effects pa ng machine gun para mas ramdam mo yung acting ng pagkisay na tipong natamaan talaga ng bala. Masaya na sana kasu pinauwi na sila ni nanay. maiingay raw kasi. hahaha.

=0=At dahil nga nagkarun ng cold war samin ni rodie dahil napikon sya sa pag tawag sa kanyang “bibe” na timeless na tukso sa kanya nila yambot nung grade two sila, eh kami nalang ni joseph ang madalas mag kaulayaw at gumagawa ng kung anu-anong kabobohan sa mundo. kalahati siguro ng populasyon ng brain cells ko ang nagretiro nung grade four. Di uso ang review. Di ka “in” pag nag aral ka. Bug-bugan at bangayan sa kapit-bahay na desk ang trend nung grade four. Wala kaming inatupag ni joseph kundi punuin yung notebooks nya ng mga drowings. Manghang -mangha siya sa drowing ko. kung pede lang ipa-laminate, hihingin nya yun at ipapa-kwadro. Ayus namang kasama si joseph kasu minsan nakakahawa yung ka-engotan nya. Nung dinapuan sya ng beke at umabsent ng ilang linggo, nasagip rin sa tuluyang pagka-ubos ang brain cells ko. Naging kabatak ko si Ligo Sardines. Isa pang pariwara tong bata na to. Magkasamang nag-rerecess at kumakain ng P3 na goto sa canteen tabi ng room nila sir Santiago. Hinde ko na masyadong maalala pero wala masyadong makabuluhang naganap sa taon na’to. pwera lang dun sa aksidente kay tatay na kinailangan pa naming iwanan yung bahay at makitira kina tita ditse sa Lolomboy.

=0=tuwing pasko umuuwi kami nila tatay kila lola Barang sa valenzuela. Nung bata pa ko naalala ko yung lumang bahay nila lola sa polo na may silong pa at tatad ng malalaking plaka ng classic 60’s at 80’s hits. na nirarasyunan pa ng tangke ng tubig kasi di pa ata uso sa kanila ang NAWASA nun. Sampung magkakapatid sila tatay (pwera pa yung mga kapatid on the side). Nahiya pang hustuhing basket ball team ni lolo yung pamilya nila. Masaya sana kila lola nun, lalo na nung kumpleto pa sila tatay na magkakapatid. Ang i-ingay at kwela sila tito Jun, samahan pa nila tita bebe. Nuclear family.

Uso din ang pagrereport ng mga latest updates at showbiz happenings sa pamilya. kung anu na bang nangyari kina j.r., oh kung nag asawa na ba sila kuya reynold, oh kung anu na namang kabal-balan ang ginawa ni tito efren. Masaya sila dati. lalo na nung nandun pa sila sa lumang bahay. kasu nung nalipat na sila, kasabay ng pag-aasawa ni ate Mhae, dun na ata nag simulang matuliro ang storya ng buhay nila. isa-isa naring namaalam ang miyembro ng pamilya. Nauna si lola Barang, tapos sinundan ni ditche, ilang taon lang sumunod naman si tito efren, tapos si tita luding, tapos si tatay. Ang tulin ng panahon. parang kahapon lang nanood pa kami ng vhs kina ate mhae sa pasolo, tapos ngayon ala-ala nalang.  Ngayon bihira na lumuwas dun. pero siguro sa ibang photo album ko nalang itutuloy to kasi parang biglang gumulo yung storya ng grade four ko kasi usapan elementary photo album to eh biglang napunta kina lola barang. hahaha.

-JMDC =)

About this Blog